Dag 8
Längsta bastun ‘ever’. 3 timmar och 59 minuter.
Rena kläder, känns otroligt skönt efter en vecka med isbad, och tre sekunders tvätt. Även om isbadet är varje morgon. Gjorde mig lite extra fin efter bastun. Vet inte varför? Bara jag, havsörnen, sjöfåglarna och svanarna här. Sprutade på mig lite Givenchy Gentlemen. När jag var 16 år fick jag en Givenchy Gentlemen av Ancha, båda för alltid favorit.
Får en och annan reaktion på det jag skriver. Medger att det är uppmuntrande. Även om det jag skriver, skriver jag till mig själv. Dagbok känns det inte som. Dagbok är för mig ett noterande av dagens händelser. Mat man ätit, dagens temperatur, vem man träffat, yada, yada, yada …
Men vad vet jag? Har aldrig skrivit någon dagbok.
Hursomhelst, bastun. Hade först inte tänkt att dra igång bastun. För mycket jobb, för mycket ved, för kallt ute. Men eftermiddagens Marssol ändrade allt. Även om det tog tid, mycket tid, att få det så varmt att det skulle kunna kallas bastu. Efter en timme visade termometern 30 grader. Det var då jag provade en ny taktik. Briketter. Ved kompletterat med briketter, dagens skärgårdstip, om inte bastun blir varm.
Så, tillslut fick jag min vinterbastu med eucalyptus. Eftermiddagssolen flödade in genom fönstret. Inte bara solen flödade, även musiken. Björns UberMixar, med noga utvalda låt-kombinationer, är sedan länge borta. Nu har jag en Spotifylista med 800 inte så noga utvalda låtar. Men på något sätt kommer det alltid en låt som fångar känslan precis här och nu. Eller så är det precis tvärtom, känslorna följer låtarna som Spotify serverar. Ointressant hur det uppstår, intressantare är att det uppstår. Och vad som händer då, vilka tankar, minnen eller känslor som flödar. Som en kaskad kommer den ena efter den andra bilden, ena efter det andra minnet, förbi. Kanske det är därför som musik aldrig tråkar ut.
“Ne me quittes pas”, Jacques Brel är med mig i bastun. Och Eppo. När jag satt där i bastun hade jag en hel historia som jag ville skriva. Men nu när jag sitter här känns det för mycket. För komplicerat. Svårt att veta varför? Får nog stanna lite längre här på ön för att det ska bli något.
Men ändå, kan inte låta bli. Bara just om Jacques Brel.
Den 12 maj 2000, dagen då Eppo gick bort, satt jag, Marianne, Caroline och Nannet i vår lägenhet. Alla utan ord. Den enda som sade något var Jacques Brel, “Ne me quittes pas”. Vansinnigt. Än vansinnigare, jag är äldre nu än vad Eppo var då. Känns som en evighet, igår. Och det stämmer, Eppo lämnade aldrig. Här på ön är han överallt. Och just nu, inget som stör eller söker uppmärksamhet, bara jag och Eppo.
Sitter i ett nedsläckt rum. Bara bildskärmen som ljuskälla. Och Shostakovich pianokonsert no. 2.
Nothing more to say.
De langste sauna ooit. 3 uur en 59 minuten.
Schone kleding, voelt ongelooflijk goed na een week met ijsbaden, en een drie seconden durende wasbeurt. Zelfs als het ijsbad elke ochtend is. Maakte me een beetje extra mooi na de sauna. Weet niet waarom? Alleen ik, de zeearend, de zeevogels en de zwanen hier. Spoot wat Givenchy Gentlemen op mezelf. Toen ik 16 was, kreeg ik een Givenchy Gentlemen van Ancha, beiden voor altijd een favoriet.
Krijg zo nu en dan een reactie op wat ik schrijf. Moet toegeven dat het bemoedigend is. Hoewel wat ik schrijf, schrijf ik voor mezelf. Voelt niet als een dagboek. Voor mij is een dagboek het noteren van gebeurtenissen van de dag. Wat je gegeten hebt, de temperatuur van de dag, wie je ontmoet hebt, yada, yada, yada…
Maar wat weet ik? Heb nooit een dagboek geschreven.
Hoe dan ook, de sauna. Had eerst niet gedacht de sauna aan te steken. Te veel werk, te veel hout, te koud buiten. Maar de middagzon van Mars veranderde alles. Hoewel het lang duurde, heel lang, om het warm genoeg te krijgen om het een sauna te kunnen noemen. Na een uur toonde de thermometer 30 graden. Dat was toen ik een nieuwe tactiek probeerde. Briketten. Hout aangevuld met briketten, de tip van de dag voor de archipel als de sauna niet warm wordt.
Uiteindelijk kreeg ik mijn wintersauna met eucalyptus. De middagzon stroomde door het raam binnen. Niet alleen de zon stroomde, ook de muziek. Björns UberMixen, met zorgvuldig geselecteerde liedcombinaties, zijn allang verdwenen. Nu heb ik een Spotify-lijst met 800 niet zo zorgvuldig geselecteerde nummers. Maar op de een of andere manier komt er altijd een nummer dat het gevoel van hier en nu precies vangt. Of het is precies het tegenovergestelde, de gevoelens volgen de nummers die Spotify serveert. Onbelangrijk hoe het ontstaat, interessanter is dat het ontstaat. En wat er dan gebeurt, welke gedachten, herinneringen of gevoelens stromen. Als een waterval komt het ene beeld na het andere, de ene herinnering na de andere voorbij. Misschien is dat waarom muziek nooit verveelt.
“Ne me quittes pas”, Jacques Brel is bij me in de sauna. En Eppo. Toen ik daar in de sauna zat, had ik een hele verhaal dat ik wilde schrijven. Maar nu ik hier zit, voelt het als een te grote opgave. Te gecompliceerd. Moeilijk te zeggen waarom? Moet waarschijnlijk wat langer op het eiland blijven voordat het iets wordt.
Toch kan ik het niet laten.
12 mei 2000, de dag dat Eppo overleed, zaten ik, Marianne, Caroline en Nannet in ons appartement. Allen zonder woorden. De enige die iets zei was Jacques Brel, “Ne me quittes pas”. Waanzinnig. Nog waanzinniger, ik ben nu ouder dan Eppo toen. Voelt als een eeuwigheid, gisteren. En het klopt, Eppo is nooit echt weggegaan. Hier op het eiland is hij overal. En nu, niets dat stoort of aandacht zoekt, alleen ik en Eppo.
Ik zit in een verduisterde kamer. Alleen het computerscherm als lichtbron. En Shostakovich’s Pianoconcert nr. 2.
Nothing more to say.